ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ;

     Ο ΑΡΧΙΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ με την ομάδα διοίκησης και τον άρρωστο υπαρχηγό Θάνο (Φώτη Μαστροκώστα από τη Σπερχειάδα) ακολουθούσαν, όπως είδαμε, την φάλαγγα του «κύριου σώματος» σε μικρή απόσταση.
Όταν εκδηλώθηκαν τα πυρά της ενέδρας, αυτοί δεν είχαν ακόμα περάσει μέσα στο σχήμα της καμπύλης που σχημάτιζε η χαράδρα. Με τις πρώτες ριπές σταμάτησαν, πέσανε κάτω και αυτοί. Τα καταιγιστικά πυρά των ενεδρευτών, τα περισσότερα πέφτανε ακριβώς μπροστά τους, ανάμεσα στο κύριο σώμα και στην οπισθοφυλακή.

     Σ’ εκείνο το σημείο πάλι που σταμάτησαν, η κοφτή σάρα δεξιά τους ήταν σύδεντρη. Και ήταν πολύ φυσικό προς τα εκεί προς τα δέντρα «να πέσουν», προς το ποτάμι. Με τα αναπάντητα πάλι εχθρικά πυρά που συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα και με όλη τη σύγχυση που δημιουργήθηκε στο «κύριο σώμα» που τα δεχόταν δεν ήταν παράξενο, ήταν επόμενο να χαθεί κάθε επικοινωνία ανάμεσα στα δυο τμήματα. Η έξοδος προς τα εμπρός του κυρίου σώματος, ένα είδος «προς τα πρόσω φυγής» συντέλεσε ακόμα περισσότερο στην δυσκολία συνεννοήσεως, στην απώλεια κάθε επαφής μεταξύ τους.

Το σημείο που ο Βελουχιώτης και η ομάδα του πέρασαν το ποτάμι

Η μικρή ομάδα της οπισθοφυλακής κινήθηκε προς τον «ανάρουν του ποταμού» και έφθασε ως το βάθος της σάρας, εκεί που φάνηκε το φως του κλεφτοφάναρου, καθώς προσπαθούσε ο Βελουχιώτης αλαφιασμένος, να ξαναβρεί τους αντάρτες του. Αλλά τα «φωτίσματα» ήταν στιγμιαία, φευγαλέα (δεν μπορούσαν να είναι «ανοιχτά», παρατεταμένα και επίμονα, αφού με την άγνοια της καταστάσεως φοβόταν την εχθρική επισήμανση).

     Έτσι δεν πείστηκαν οι καινούργιοι διμοιρίτες Γερίκης και Νέστορας, που δεν ήξεραν τόσο καλά τον αρχηγό τους και τις συνήθειες του, όπως οι παλιοί μαυροσκούφηδες. Δεν προχώρησαν οι πολλοί προς το φευγαλέο φωτάκι. Δεν προχώρησαν και οι άλλοι. Οι λίγοι προς το άγνωστο. Γύρισαν πίσω. Η άγνοια της καταστάσεως με τα στρατιωτικά τμήματα και η πεποίθηση ότι με το ξημέρωμα θα πλήθαιναν στο χώρο της ενέδρας, τους οδήγησε και αυτούς στη σκέψη να περάσουν το ποτάμι.

     Εδώ το ρεύμα ήταν πιο στενό, ορμητικό και επικίνδυνο. Το πέρασαν δεμένοι με ζωστήρες, χωρίς καμιά ζημιά. Μόνο ένας κοντοπίθαρος, πρώην ανθυπασπιστής, ο Καραϊσκάκης φοβήθηκε τον πνιγμό και έμεινε πίσω, με την ελπίδα να περάσει, αν θα εύρισκε καμία κοντινή γέφυρα αφρούρητη.

     Στα πάνω από την δυτική όχθη του Αχελώου δασωμένα υψώματα, σταμάτησαν και οι λίγοι γύρω από τον Άρη αντάρτες. Τότε εκεί, για πρώτη φορά στην «αντάρτικη σταδιοδρομία του» τον είδανε σε τέτοια κατάσταση απελπισίας και πανικού. (Και ήσαν κοντά του μερικοί που τον ήξεραν από την πρώτη στιγμή του αντάρτικου, όπως ο Θάνος).

     Δεν είναι μόνο ο λόγος του πολεμικού ατυχήματος, με την ενέδρα, την διάσπαση ή τον κατακερματισμό των μικρών δυνάμεων του. Δεν ήταν μόνο αυτό το κακό.

Και μόνο αυτοί που έβλεπε γύρω του, αν του έμεναν, πάλι θα μπορούσε να διασωθεί φθάνοντας στη Ρούμελη. Απ’ όπου πίστευε πως θα επικοινωνούσε με τον Ζαχαριάδη για την αποκατάσταση και την σωτηρία του.

==============================================

  ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ