ΠΑΝΟΠΛΟΙ

ΠΑΝΟΠΛΟΙ

Αλλά και όταν πήρε την οριστική απόφαση επιστροφής του στη Ρούμελη, πάλι η κίνηση του γίνεται πολύ αργή. Περιμένει πρώτα να φθάσει ο αναμενόμενος στην Αθήνα. Περιμένει ύστερα, να κατατοπιστεί κάπως για το τι έγινε εδώ, στα χρόνια που έλειψε εκείνος και τότε να μάθει τι γίνεται με τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, πού βρίσκεται, να μάθει τέλος, να ζητήσει και να διαβάσει τα μυνήματα και τις διαμαρτυρίες του. Έτσι ήταν το λογικό, έτσι έπρεπε να εξελιχθεί «Η υπόθεση Άρη».

Θα υπάρχει όμως και μια αλλαγή στη κίνηση της επιστροφής των Αρειανών, προς τα παλιά λημέρια και ορμητήρια του αρχικαπετάνιου.

«Τώρα – λέει στους αντάρτες του – θα δεχτούμε όποιον θέλει να καταταγεί στην ομάδα μας. Τώρα, όποιον βρούμε στο δρόμο μας εμπόδιο, δεν θα του χαριστούμε, θα τον χτυπήσουμε, θα του δείξουμε ποιοι είμαστε»

Είναι η αλλαγή τακτικής, ένα δείγμα της πεποιθήσεως του Άρη Βελουχιώτη για τη δικαίωση του από τον Ζαχαριάδη. Όπως δείγμα της ίδιας πεποιθήσεως είναι και η αλλαγή εμφανίσεως των ανταρτών: Οι μαύροι σκούφοι βγαίνουν από τα ταγάρια όλων και έρχονται στην «επιφάνεια», ενώ διπλώνονται τα δίκοχα. Δεν αναζητούν τώρα σε κάθε ευκαιρία μπαρμπέρηδες στα χωριά. Και όπως μέσα στις άλλες ιδιότητες του αρχικαπετάνιου καταπληκτική ήταν και η «γενειοφυία» του, γρήγορα ξαναποκτά τη γνώριμη τρομοκρατική εμφάνιση του.

ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΡΟΥΜΕΛΗ

Έτσι τώρα, πάνοπλοι, αρειμάνιοι, φοβεροί και τρομοκρατικοί, παίρνουν το δρόμο του γυρισμού για τη Ρούμελη. Που με τις ζωντανές αναμνήσεις τους ακόμη από τη τόσο κοντινή εχθρική κατοχή, όταν γι’ αυτούς ήταν η εποχή που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, την φαντάζονται τη Ρούμελη σαν καμιά περιοχή απόρθητη, από κάποια γραμμή Μαζινώ που την καλύπτει. Στις εντυπώσεις τους εκείνες, πολύ συντελούν – παραπλανητικά – τα όσα βλέπουν γύρω τους. Στις απροσπέλαστες κορυφογραμμές, όπου δεν έφτασε ακόμα το εθνικό κράτος του νόμου. Και όπου ακόμα αλωνίζουν ΕΝΟΠΛΟΙ πολλοί πρώην αντάρτες του ΕΛΑΣ.

ΚΟΝΤΑ στα σύνορα Μακεδονίας – Θεσσαλίας – Ηπείρου, όπως βάδιζαν, τους φάνηκε πως κάποια μάχη γίνεται δεξιά από το δρομολόγιο τους, κοντά στο βουνό Περιστέρι. Ασταμάτητες πυκνές τουφεκιές και ριπές σε μεγάλη και απροσδιόριστη έκταση. Φυσικά η πορεία συνεχίστηκε με περισσότερα μέτρα ασφαλείας και πιο αργή. Φθάνοντας όμως στο χωριό του δρομολογίου τους μαθαίνουν από τον κομμουνιστή γραμματέα:

-Τα παιδιά του χωριού μας δεν παρέδωσαν τα όπλα τους. Και είχε πολλά η εφεδρική ομάδα μας.  Και τώρα μια που δεν έχουν τι να κάνουν, βγήκαν όλοι μαζί κυνήγι για αγριογούρουνα.

-Και ρίχνουν τόσα πολλά «τουφέκια» στα αγριογούρουνα;

- Μα όποιου του περισσεύει το πιπέρι, το ρίχνει και στα λάχανα.

- Και δεν φάνηκε κανένα απόσπασμα στρατιωτικό να γυρεύει τα τουφέκια σας;

- Εδώ δεν φάνηκε κανείς από το κράτος. Είμαστε όλοι οι σύντροφοι ελεύθεροι ακόμα.

- Ακόμα ναι ακόμα, αλλά ως πότε; Βρε παιδιά δεν το πήρατε χαμπάρι τι γίνεται παρακάτω στις πολιτείες και στα καμποχώρια; Βρε σεις ο πόλεμος θα ξαναρχίσει, ξανάρχισε παρακάτω. Μην ξοδιάζετε τα πυρομαχικά σας στα αγριογούρουνα. Θα χρειαστούν για πιο φοβερά αγρίμια σε λίγο.

Παρ’ όλη τη πεποίθηση του, εκείνη, όμως δεν γίνεται πιστευτός ο Βελουχιώτης. Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον, από το γεγονός ότι κανένας ΕΛΑΣίτης δεν πείθεται για το  «νέο αντάρτικο». Μόνο οι οργανώσεις των χωριών (της Βωβούσας, της Μηλιάς και άλλων του Μετσόβου) άθικτες και παντοδύναμες ακόμα, περιποιούνται «του καλού καιρού» εκείνο το μικρό αντάρτικο τμήμα, αυτές τις μέρες της Λαμπρής. Εκείνη η τοπική απροθυμία κατατάξεως, αποτελεί ένα ακόμη δείγμα του πόθου όλου του λαού για ειρήνευση μετά τον τερματισμό του πολέμου.
=============================================  ΟΙ ΔΥΟ ΕΚΔΟΧΕΣ