ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Φθάνοντας στα βόρεια της Θεσσαλίας ο Βελουχιώτης, με τις δικαιολογίες περί τρομοκρατών της Δεξιάς που είδαμε, κηρύσσει ανοιχτά πια τον πόλεμο κατά του κράτους. Με το πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας!
Στέλνει ειδικό απόσπασμα να συλλάβει κάποιον τσιφλικά, που η τύχη του ήταν προδιαγραμμένη, αν τον εύρισκαν, αλλά η αποστολή ήταν ανεπιτυχής. Στέλνει αποσπάσματα και σε άλλα σημεία για να προκαλέσει δέος και τρομοκράτηση. Τώρα όμως ξαναβλέπει άλλη μια φορά και την ασταμάτητη προσπάθεια του κόμματος, των τοπικών κομματικών οργανώσεων, για την εξουδετέρωση και εξόντωση του ακόμη.
Έτσι το νομίζει τουλάχιστον, όταν ο Ζντράβος του δηλώνει πως «οι δικοί του» οι Ηπειρώτες δεν το βλέπουν σωστό να ξεμακρύνουν τόσο από τον τόπο τους πηγαίνοντας στη Ρούμελη. Βέβαια του εξηγεί πως αυτός είναι σύμφωνος με την «γραμμή του» και θα κάνει και αυτός στα λημέρια του στη Κόνιτσα, ότι ακριβώς θα κάνει και ο Άρης στα δικά του τα λημέρια, φθάνει να του το σφυρίξει. Αλλά ούτε οι δικαιολογίες ούτε οι υποσχέσεις πείθουν τον Άρη ότι δεν «τον δούλεψαν» τον Ζντράβο ποιος ξέρει ποια κομματικά στελέχη, που διαρκώς επικοινωνούν μαζί τους, σε όλη τη διαδρομή.
Έτσι τότε φύγανε κάπου 12 και μείνανε 14 κοντά του, που αποτελούν πια τον μόνιμο πυρήνα της ομάδας του στις συνεχείς αυξομειώσεις του αριθμού της. Η αριθμητική όμως μείωση με την αποχώρηση του Ζντράβου όχι μόνο αναπληρώθηκε, αλλά και υπερκαλύφθηκε εκείνες τις ίδιες μέρες γύρω στις 20 Μαΐου.
Από τα Χάσια και τις Κουτσούφλιανες ακολουθούν δρομολόγια δυτικά της Καλαμπάκας. Εδώ τώρα Αγγλικές μονάδες με δυνάμεις της Εθνοφυλακής, προωθούνται προς ορεινά σημεία και ο κίνδυνος απρόοπτων συγκρούσεων γίνεται μεγαλύτερος.
Αλλά εδώ στα χωριά του Κόζιακα, στο Περτούλι (την έδρα του Στρατηγείου ΓΣ του ΕΛΑΣ το 1943) Βετέρνικο και άλλα, οι πρώην ΕΛΑΣίτες δεν έχουν την ίδια μακαριότητα κάτι άλλων που βρίσκονται ακόμα μακριά από την κρατική κυριαρχία και απασχολούνται στο να κυνηγάν αγριογούρουνα. Εδώ σε 2 -3 μέρες μόνο έρχονται καινούργιοι εθελοντές και οι Αρειανοί φθάνουν ως τους 80. Προσχωρεί και μια ολόκληρη συντεταγμένη ομάδα, κανονική, με το οπλοπολυβόλο της.
Κούτσαινα: το καταπληκτικό δάσος Σακάτικο
|
ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ φόνο γράφει στο παθητικό του ο θηριώδης αρχηγός. Στα Κούτσαινα, όπου εισβάλλει με τους 80 του, τρομοκρατικά με ασταμάτητους πυροβολισμούς και ριπές. Όπου συλλαμβάνουν τον χωρικό Αδάμο και τον εκτελούν, γιατί ήταν «ένοπλος αντιδραστικός» κατά τις κατηγορίες ΕΑΜικών και γιατί η κάνη του όπλου του μύριζε μπαρούτι, άρα είχε πυροβολήσει εναντίον τους.
Δεν λέει όμως ο αρχιστασιαστής να απομακρυνθεί από εκείνους τους τόπους, για την Ρούμελη. Και δεν μπορούν να καταλάβουν τα πρωτοπαλίκαρα του, γιατί κλωθογυρίζουν στα Τζουμέρκα, όπου ο ΕΔΕΣ είχε πολλούς οπαδούς, πάρα πολλούς.
Τον ρωτάει ο ένας υπαρχηγός του ο Πελοπίδας, αλλά δεν παίρνει απάντηση. Και συνεχίζονται οι λοξοδρομίες και βραδυπορίες. Η εξήγηση θα φανεί αργότερα σε ελάχιστες μέρες: Με αγωνία περιμένει ο Βελουχιώτης, όπως έχει επικοινωνία με την Περιφερειακή Τρικάλων, κάποια απάντηση από τον ίδιο το Ζαχαριάδη τώρα. Και πιστεύει πως του χρειάζεται και εκείνου κάποιος χρόνος για να του απαντήσει, αφού κατατοπιστεί με την κατάσταση.
Από μέρες πολλές πριν μαθευτεί ακόμη σίγουρα ο γυρισμός, διαρκώς ο νους και ο λογισμός στον «αναμενόμενο» πήγαινε. Έτσι, όταν κάποιο ξημέρωμα έλεγε ένας αντάρτης: «Είδα ένα παράξενο όνειρο. Ήμουν σε έναν ωραίο τόπο, με καταγάλανο ουρανό, ο ήλιος έλαμπε, μα πως έλαμπε! …» Τον διέκοψε ο αρχηγός του πριν το τελειώσει: «Να το ξέρετε, ήρθε ο Ζαχαριάδης!». Τόσο τον περίμενε …
Η ΑΝΑΜΟΝΗ του περίφημου αρχηγού δεν εμποδίζει τον αναμένοντα να σκοτώνει εθνικόφρονες χωρικούς, που και που χωρίς λόγο και αιτία. Ενώ μόνο μες τα κομματικά στελέχη σ’ αυτά τα απροσπέλαστα χωριά, έχει προστριβές και αντεγκλήσεις.
Φθάνοντας στους Μελισσουργούς, στέλνει ένα απόσπασμα στην Αγνάντη να συλλάβει κάποιον δάσκαλο Ορέστη και ένα «βλαχοποιμένα» που είχε καταδικαστεί στη κατοχή από τον ΕΛΑΣ για ζωοκλοπές. Ο δάσκαλος – κατά τις καταγγελίες – ήταν οργανωτής αντιΕΑΜικών ομάδων με λεπτά από άγνωστη προέλευση.
Δάσκαλος και τσέλιγκας συλλαμβάνονται και οδηγούνται δέσμιοι στον αρχιδήμιο.
Το τμήμα όλο μαζί με τους κρατουμένους φεύγει από το χωριό με αντίστροφη λοξή κατεύθυνση, προς το ύψωμα σταυρός και τα θεσσαλικά χωριά Μουτσάρα και Γαρδίκι και απ’ εκεί προς τη Μεσοχώρα της Ηπείρου. Κάπου εδώ έχει στείλει ένα ακόμη γράμμα στα Τρίκαλα (Στο γραμματέα Αρίδα, με τον αχτιδικό αγρότη). Μα οι αντάρτες του δεν μπορούν να καταλάβουν την αιτία για εκείνα τα ατέλειωτα και επικίνδυνα «ζικ-ζακ».
Ούτε τα κλωθογυρίσματα καταλαβαίνουν γιατί γίνονται, ούτε γιατί εκτελούνται οι δύο εθνικόφρονες. Αλλά το δεύτερο δεν τους ενδιαφέρει. Η περιπλάνηση σε επικίνδυνη περιοχή, αυτή μάλιστα, τους απασχολεί αρκετά.
=============================================
Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ
Για το έγκλημα αυτό του Βελουχιώτη στέλνει διευκρινήσεις ο κ. Ι. Τσίκος, από τα Ιωάννινα:
«… Φθάνοντας ο Άρης στους Μελισσουργούς, στέλνει ένα απόσπασμα στα Πράμαντα και όχι Άγναντα, όπου συλλαμβάνουν το δάσκαλο Ορέστη Χρ. Τσικλητήρα και τον κτηνοτρόφο Δημήτριο Γεωργ. Τασηνίκο, οπλαρχηγό των ομάδων του Ζέρβα και δεμένους τους οδηγούν μπροστά στο αρχιδήμιο, με τον οποίο ο Τασηνίκος είχε προηγούμενα, διότι το περασμένο φθινόπωρο που τον είχε ξαναπιάσει και είχε διατάξει τη μεταφορά του από Πράμαντα στο Περτούλι, κατόρθωσε, αν και δεμένος το βράδυ στο Σχολείο του Γαρδικίου, αλλά λιοντάρι στη καρδιά να δραπετεύσει και περπατώντας όλη νύχτα στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου να φθάσει τα ξημερώματα στις Καλαρρύζες και τις απογευματινές ώρες στα Γιάννινα, όπου ανταμώθηκε πάλι με τα τμήματα του στρατηγού Ζέρβα.
Επίσης δεν ευσταθούν οι κατηγορίες των Αρειανών ότι «ο δάσκαλος κατά τις καταγγελίες ήταν οργανωτής αντιΕΑΜικών ομάδων με λεπτά από άγνωστη προέλευση». Διότι ο δάσκαλος Ορέστης Χρ. Τσιακτσίρας έζησε και μεγάλωσε στο μοναστήρι του χωριού μας «Αγία Παρασκευή», πίστευε στα εθνικά ιδεώδη, πίστευε στην οργάνωση, μπήκε πτωχός στις ομάδες του στρατηγού Ζέρβα και βγήκε πτωχότερος.
|
