ΟΔΥΝΗΡΟΝ ΣΦΑΛΜΑ

Οδυνηρόν σφάλμα

    Ο ΕΛΑΣ Κρουσίων κατά την περίοδον αυτήν, ναι μεν διέθετεν οπλισμόν βαρύν, ασυγκρίτως ανώτερον του ιδικού μας, αριθμητικώς όμως είχομεν υπεροχήν.
Μόλις έφθανε τους 300 άνδρας ο ΕΛΑΣ και το ηθικόν των ανδρών του, κατά μέγα ποσοστόν ήτο χαμηλόν. Χαμηλόν διότι οι άνδρες του δεν επίστευον εις το δίκαιον του αγώνος. Εις αυτόν κυρίως τον παράγοντα αποδίδω το γεγονός ότι οι άνδρες μου ουδέποτε ηττήθησαν από τον ΕΛΑΣ, καίτοι εις πολλάς περιπτώσεις βραδύτερον τον αντιμετώπισαν με υποδεκαπλασίας δυνάμεις. Συνεργασθείς και με τον υπομοίραρχον Τζαμαλούκαν, μετά τας πρώτας απρόκλητους επιθέσεις του ΕΛΑΣ Κρουσίων, απεφάσισα την διάλυσίν του, ήτις και ήτο εύκολος τότε. Αμφότερα τα σώματα εκινήθησαν κυκλωτικώς και την πρωΐαν τής 1-10-1943 ελάβομεν θέσεις μάχης εγγύς του ελασιτικού στρατοπέδου.

    Ολίγην ώραν προ της εξορμήσεως έλαβον διά συνδέσμου αξιωματικού εντολήν της Οργανώσεως (αντισυνταγματάρχης Παπαθανασίου, διευθυντής 3ου Επιτελικού Γραφείου), όπως αποφύγω κάθε σύγκρουσιν με τον ΕΛΑΣ.

    Κατά την διαταγήν, υπεγράφετο σύμφωνον φιλίας μεταξύ Π.Α.Ο. και Ε.Λ.Α.Σ. τη αξιώσει αξιωματικών Συμμαχικής Αποστολής. [Κάνετε κλικ για λεπτομέρειες] «Πάσα ενέργεια αντίθετος προς επιθυμίαν Συμμαχικής Αποστολής θα έχη ολεθρίας συνεπείας εις εφοδιασμόν μας υπό Συμμάχων προς μεγίστην ζημίαν εθνικών συμφερόντων».

    Είχον πλέον αποκτήσει πείραν περί της εαμοκομμουνιστικής τιμής και αντελήφθην ότι επρόκειτο περί νέου σατανικού σχεδίου των κομμουνιστών. Εν τούτοις διέπραξα το σφάλμα να υπακούσω εις την διαταγήν εκείνην της Οργανώσεως. Το θέμα εφοδιασμού τής Π.Α.Ο. δι' οπλισμού ήτο σημαντικώτατον και η προβολή του με εκλόνισε. Διέταξα επάνοδον των ομάδων μου εις τας βάσεις των. Πρόκειται περί ενός από τα μεγαλύτερα σφάλματα τής πολεμικής ιστορίας της Π.Α.Ο. Τα υπό αξιωματικούς Χωροφυλακής σώματα της των Κρουσίων - Μπέλες ήσαν τα ισχυρότερα εξ όσων είχε, ουδέποτε ηττηθέντα υπό του ΕΛΑΣ. Αν την 6-10-1943 διελύετο, ως ήτο βέβαιον, ο ΕΛΑΣ Κρουσίων, η ΠΑΟ θα εκυριάρχει τουλάχιστον εις τούς Νομούς Σερρών-Κιλκίς, θα συνεπτύσσοντο εκεί σώματα της, διαλυθέντα υπό του ΕΛΑΣ εις άλλας περιοχάς, θα απεφεύγετο η εν συνεχεία γενομένη σπατάλη πυρομαχικών και θα ωμίλει από θέσεως ισχύος προς τας Συμμαχικάς Αποστολάς. Όταν αι τελευταίοι αντελήφθησαν ότι έπεσαν θύμα κομμουνιστικών τεχνασμάτων και απεφάσισαν την αποστολήν οπλισμού εις την ΠΑΟ ήτο πλέον αργά. Τα σώματα της Οργανώσεως, ως κατωτέρω εκτεθήσεται είχον διαλυθή υπό του ΕΛΑΣ ή αυτοδιαλυθή ελλείψει πυρομαχικών.

    19-10-1943

    Ελασιτικόν συγκρότημα, δυνάμεως 400 ανδρών, εις τούς οποίους προσετέθησαν και 150 έφεδροι εκ Κιλκίς, εκινήθη αφανώς εκ Κοζάνης και Πιερίων και απαρατήρητον κατώρθωσε να φθάση εγγύς του στρατοπέδου μου εις Πηγαδούλια Κρουσίων. Το συγκρότημα τούτο είχεν επιτύχει την διάλυσιν άλλου σώματος τής ΠΑΟ εις τον Νομόν Κοζάνης. Κατά το εαμοκομμουνιστικόν σχέδιον από κοινού μετά του ΕΛΑΣ Κρουσίων θα επεχειρείτο η διάλυσις του σώματος μου. Το λυκαυγές της 19-10-1943 το στρατόπεδόν μου εδέχθη αιφνιδιαστικήν και θυελλώδη επίθεσιν του ΕΛΑΣ, όστις διέθετεν αφθονίαν αυτομάτων όπλων και πολλούς βαρείς όλμους, έναντι ουδενός ιδικού μου και 9 μόνον οπλοπολυβόλων Χότσκις με ολίγα διά την περίστασιν φυσίγγια. Ο αγών, διαρκέσας επί 10 συναπτάς ώρας, υπήρξε σκληρός. Εις πολλά σημεία του μετώπου εσημειώθη ακόμη και πάλη σώματος προς σώμα, εγένετο χρήσις και μαχαιρών. Ομολογώ ότι εις πολλάς συγκρούσεις εθαύμασα τους Γερμανούς ως μαχητάς. Εις την μάχην όμως των Πηγαδουλίων τοιούτον και τοσούτον ήτο το εκατέρωθεν πείσμα, ώστε να μη διστάζω να είπω, ότι εκείνος ο ανταρτικός στρατός των αλληλοσπαρασσομένων Ελλήνων, με εκείνο το πολεμικόν μένος, ηνωμένος, θα ηδύνατο να επιβληθή οιασδήποτε δυνάμεως των Γερμανών, εξ όσων εστάθμευον τότε εις Μακεδονίαν. Δεν αισθάνομαι τύψεις, διότι ο ΕΛΑΣ υπό των κομμουνιστών, εις την Μακεδονίαν δε υπό των Βουλγάρων κατευθυνόμενος υπήρξε πάντοτε επιτιθέμενος. Εν προκειμένω μάλιστα, επετέθη μόλις ολίγας ημέρας μετά την υπό της ΠΑΟ ματαίωσιν ιδικής μας επιθέσεως, απολύτως δεδικαιολογημένης, κατά του ΕΛΑΣ Κρουσίων, ως προεξετέθη. Η υπό του ΕΑΜ διά τής Συμμαχικής Αποστολής δοθείσα υπόσχεσις φιλίας, εξεδηλούτο ήδη διά της ιστορουμένης επιθέσεως.

    Επανέρχομαι εις το πεδίον τής μάχης.

    Επιτυχόντες οι ελασίται την κατάληψιν δεσπόζοντος του στρατοπέδου υψώματος, μέχρι των μεσημβρινών ωρών, περιήγαγον τας εθνικάς ομάδας εις δύσκολον θέσιν. Τας απογευματινάς ώρας επέτυχον την ανακατάληψιν του υψώματος και αντεπετέθην με όλας μου τας δυνάμεις, χρησιμοποιήσας επιτυχώς και ομάδα ελευθέρων σκοπευτών, διεισδύσασαν εις τας εχθρικάς γραμμάς. Οι ελασίται μετά πείσμονα αγώνα, υπεχώρησαν ατάκτως και επεχείρησαν ανασύνταξιν εις τα υψώματα Αμάραντων, απέχοντα πλέον τής ώρας εκ Πηγαδουλίων. Δύναμίς μου υπό τον οπλαρχηγόν Γεωργαντάν, χρησιμοποιήσασα χειροβομβίδας, διεσκόρπισεν εκ νέου τους επιτεθέντας. Καταδίωξις ανταρτών, ίδια κατά την νύκτα, σημαίνει σπατάλην πυρομαχικών ενίοτε άσκοπον, και δι' αυτό διέταξα παύσιν πυρός.

    Αι εκατέρωθεν απώλειαι υπήρξαν σημαντικαί. Μεταξύ των νεκρών του ΕΛΑΣ ήτο και ο αρχηγός του επιτεθέντος συγκροτήματος υπό το ψευδώνυμον «Κολοκοτρώνης». Εν μέσω 55 αιχμαλώτων του ΕΛΑΣ ευρέθησαν και τίνες Αρμένιοι. Όλους τούς τραυματίας των οι επιτεθέντες εγκατέλειψαν εις το πεδίον τής μάχης. Εξ αυτών επέζησαν 9 και την επομένην διά κάρρου τους απέστειλα εις τον υπεύθυνον ΕΑΜ Μουριών διά την περαιτέρω περίθαλψίν των.

    Εκ των νεκρών μου τής μάχης των Πηγαδουλίων μαρτυρικόν θάνατον εύρεν ο ιερεύς Γεώργ. Παπαδόπουλος. Τούτον οι ελασίται, οδεύοντες κατά Πηγαδουλίων, συνέλαβον εντός τής αγροτοκαλύβης του εις την θέσιν των Δυτικών Κρουσίων τας πρώτας πρωινάς ώρας της 19-10-1943. Ηξίωσαν να τους οδηγήση εις την καλύβην, που διενυκτέρευον οι αξιωματικοί του σώματος. «Αυτοί δεν κοιμούνται σε καλύβες», απήντησεν ο ίερεύς. «Άλλωστε θα έπρεπε να είμαι Βούλγαρος διά να κάμω κάτι τέτοιο. Είμαι Έλλην ίερεύς και μάλιστα Πόντιος». Επηκολούθησαν φρικτά βασανιστήρια, 49 επιπόλαιοι λογχισμοί εμετρήθησαν επί του ιερού του σκηνώματος και 4 κατάγματα δακτύλων. Τελικώς εσφάγη διά μαχαίρας, (μαρτυρίαι αιχμαλώτων του ΕΛΑΣ παρευρεθέντων). Δεν ελύγισεν. Άξιος Έλλην, πιστός τηρητής των εντολών του Θεού! Πολλά ήτο εις θέσιν να κάμη και να σωθή. Επροτίμησε ν' αποθάνη όπως οι εθνομάρτυρες μας!

    27-10-1943

    Την 27-10-1943, με το μέγιστον ποσοστόν της δυνάμεως μου, εστρατοπέδευσα εις υψώματα Ακρίτας - Μεταμορφώσεως Νομού Κιλκίς, με πρόθεσιν οργανώσεως επιδρομής τίνος κατά των Βουλγάρων και προς διάψευσιν του ΕΑΜ, το όποιον την επομένην τής εις Πηγαδούλια συντριβής του ΕΛΑΣ, διά σωρείας έντυπων του διέδωσεν ότι ο ΕΛΑΣ διέλυσε το σώμα μου και ηχμαλώτισεν εμέ.

    Ο ΕΛΑΣ Κρουσίων, όστις παρηκολούθησε αγρύπνως τας κινήσεις μου, μετά τας αλλεπάλληλους ταπεινώσεις του ενόμισεν ότι ηδύνατο επωφελούμενος της απουσίας των δυνάμεων μου να επιτύχη μίαν νίκην εύκολον.

    Την πρωΐαν τής 27-10-1943, διά μιας διλοχίας του, εκινήθη κατά του χωρίου Ανατολή, όπου είχον την αποθήκην τροφίμων. Εγνώριζον οι ελασίται ότι η φρουρά του χωρίου απετελείτο από μίαν ημιδιμοιρίαν μάχιμον και την διμοιρίαν μεταγωγικών. Καθ' οδόν απαρατήρητοι εκύκλωσαν αγροτοοικίσκον, εις τον όποιον διέμενεν η οικογένεια του οπλαρχηγού μου Ισαάκ Μπεχλιβανίδου. Κατά σύμπτωσιν ο Μπεχλιβανίδης ανεπαύετο εντός του οικίσκου. Αντιληφθείς τους επιδρομείς, όχι μόνον δεν παρεδόθη, αλλά και ημύνθη, φονεύσας δύο εξ αυτών. Αμυνόμενος, ετραυματίσθη από χειροβομβίδα. Πολέμων κατώρθωσε να απομακρυνθή περί τα διακόσια μέτρα και εκρύβη εντός υπογείου παλαιάς αποθήκης μας οπλισμού. Ακολουθήσαντες τα ίχνη αίματος οι ελασίται τον ανεκάλυψαν και επέτυχον την αιχμαλωσίαν του. Επέδεσαν προχείρως τα σοβαρά του τραύματα και δι' υποζυγίου τον μετέφερον εις τα κρησφύγετα των των Κρουσίων, όχι διά να τον σώσουν, αλλά διά να τον βασανίσουν με τούς πλέον φρικτούς τρόπους επί ολόκληρον 8/ωρον.

    Ο ήρως του Μπέλες, ο θρυλικός «Καραφωτιάς» ήτο το φόβητρον των Βουλγάρων. Ετραυματίσθη δις, αγωνιζόμενος κατ' αυτών. Είναι ο πρώτος αγωνιστής της Ε.Α. Μακεδονίας. Εδοκίμασεν αγογγύστως τα βασανιστήρια των κτηνανθρώπων του ΚΚΕ, και βασανιζόμενος έκλεισε τούς οφθαλμούς με το όραμα τής Πατρίδος. «Ζήτω η Ελλάς», ήσαν αι τελευταίοι του λέξεις.

    Ο θάνατος του I. Μπεχλιβανίδη, πράγματι υπήρξε δεινόν πλήγμα κατά των εθνικών ομάδων. Υπήρχε πιθανότης να σωθή, αν έκαμνε υποχωρήσεις. Οι δήμιοι του ηξίωσαν να προσχώρηση εις το ΕΑΜ. Ηρνήθη. Ηξίωσαν νά αποκάλυψη την θέσιν κρυπτών μου πυρομαχικών. Ήτο ο ίδιος αποθηκάριος και εγνώριζε τας θέσεις των. Δεν ωμίλησε! Απέθανεν όπως οι ήρωες που δεν εδημιουργήθησαν από τας περιστάσεις, άλλ' εγεννήθησαν από τούς γονείς των, διά να ενσαρκώνουν την έννοιαν του ηρωισμού.

    Μετά την επιτυχίαν των αυτήν οι ελασίται εβάδισαν κατά της Ανατολής. Οι ολιγάριθμοι άνδρες μου διά τολμηρών διεισδύσεων εις τα νώτα των, τους έτρεψαν εις άτακτον φυγήν. Επί του πεδίου τής μάχης άφησαν πολλούς νεκρούς και αιχμαλώτους. Κατά την μάχην διά πρώτην και μοναδικήν φοράν, εσημειώθη ελαφρά σύμπτυξις μιας μόνον ομάδος μου, ήτις συντόμως αντεπετέθη και συνέλαβε περί τους 100 άοπλους έκ διαφόρων χωρίων. Τους άοπλους τούτους, οπαδούς του ΕΑΜ, το ελασιτικόν τμήμα ωδήγησεν εις το μέτωπον, διά να παραλάβωσιν εφόδια εκ των αποθηκών μας, ως ελέχθη εις αυτούς. Εις την πραγματικότητα τούς μετεκίνησε διά να παρουσίαση όγκον και να πτοήση την φρουράν, όπερ και επετεύχθη εν αρχή. Αντεπιτεθείσα η εκ της αιτίας ταύτης συμπτυχθείσα ομάς μου, συνέλαβε περί τους 100 άοπλους. Άπαντες ούτοι, εγκαταλειφθέντες υπό του ΕΛΑΣ εφιλοξενήθησαν εις Ανατολήν και την επομένην τους απέστειλα εις τα χωρία των, εφοδιάσας πολλούς και με αρκετά τρόφιμα εκ του υστερήματος των ομάδων μου. Οι περισσότεροι βραδύτερον μετεπήδησαν εις το εθνικόν στρατόπεδον και επολέμησαν κατά του ΚΚΕ.