ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΥΓΜΑΧΙΑ .

30 Ιουλ 2014

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΥΓΜΑΧΙΑ .

Είναι διάφορες οι ιστορικές αναφορές που αποδεικνύουν την αρχαιότητα του Ελληνικού Μαχητικού Αθλήματος και τις εισφορές του στις Πολεμικές Τέχνες των άλλων χωρών της Μεσογείου και της Ασίας. Όλες οι χώρες, από τα αρχαία χρόνια, είχανε την δική τους μαχητική τεχνοτροπία, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και με τις πολεμικές συμπλοκές με τους διάφορους λαούς, πραγματοποιήθηκε και το φαινόμενο της πολιτιστικής ανάμειξης.

Έτσι, ο κάθε λαός εμπλούτισε την μαχητική του τεχνογνωσία, τις στρατηγικές πολέμου, καθώς επίσης και το οπλοστάσιο του. Όσο καταφέρανε οι Κινέζοι να διδάξουν στις υπόλοιπες χώρες της Ανατολής τους αποτελεσματικούς τρόπους μάχης που βασίζονται στο Κουνγκ Φου, άλλο τόσο είχανε αντλήσει προηγουμένως και πολεμικές γνώσεις από τις χώρες της Δύσης.

Αιώνες πριν την άνοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των στρατιωτικών του αποστολών προς την Ανατολή, η Ελλάδα είχε αναπτύξει ένα πλήρες είδος μαχητικής τέχνης, η οποία συμπεριλάμβανε τεχνικές πυγμαχίας και λακτισμάτων από απόσταση (πυξ – λαξ, γνωστό σήμερα ως kick – boxing), τεχνικές πάλης σώμα με σώμα (το λεγόμενο wrestling), όπως επίσης και ρίψεις.

Οι αποδείξεις βρίσκονται στα ελάχιστα γραπτά κείμενα που διασωθήκαν από τους αρχαιολόγους, αλλά πάνω απ’ όλα στα αμέτρητα αγγεία και βάζα που αναπαριστάνουν σκηνές μάχης και πολέμου, άσκηση αθλημάτων όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες (776 π.Χ. – 393 μ.Χ.) και σκληρής πάλης μεταξύ αθλητών.

Το Παγκράτιον εισήχθη σαν Ολυμπιακό Άθλημα περί το 648 π.Χ., σαν αποτέλεσμα της ένωσης Πυγμαχίας και Πάλης. Σκληρή και θανατηφόρα Μαχητική Τέχνη την χρησιμοποιούσαν οι Σπαρτιάτες κατά τους πολέμους, καθώς είχαν εκπαιδευτεί στο να παλεύουν για να σκοτώσουν τον αντίπαλο.

Αυτός ο πάπυρος, το οποίο έφερε στο φως μια αρχαιολογική σκαπάνη στην Αίγυπτο, κατά τον 19ο αιώνα, χρονολογείται περί το 100 με 200 μ.Χ. Διαφυλάγεται στο Πανεπιστήμιο της Columbia των Ην. Πολιτειών (Rare Book and Manuscript Library).

Η σημασία αυτού του αρχαίου εγγράφου είναι στο ό, τι αναφέρει αναλυτικά τις οδηγίες και τις τεχνικές πάλης της αρχαίας ελληνικής πολεμικής τέχνης. Για παράδειγμα, εξηγεί πως ο μαχητής να φεύγει στο πλάι όταν δέχεται μια επίθεση και να χτυπήσει τον αντίπαλο με δεξιά γροθιά (hookfist) ή να τον αρπάξει με κεφαλοκλείδωμα (headlock). Παρουσιάζονται λεπτομερώς οι τρόποι λακτίσματος, όπως και οι διάφορες τεχνικές πυγμαχίας και πάλης με σπρώξιμο ή ρίψη.

Αυτός ο εξαιρετικός αμφορέας, προτείνει μια αναπαράσταση μάχης μεταξύ δύο ελλήνων αθλητών κατά την διεξαγωγή των Παναθηναϊκών Αγώνων. Στην μια μεριά του τεχνουργήματος, φαίνεται η θεά Αθηνά, προστάτιδα αυτών των ιερών Αγώνων και της πόλεως των Αθηναίων. Ενώ στην άλλη μεριά του αμφορέα, που βλέπουμε στην εικόνα, ο καλλιτέχνης μας προτείνει ένα στιγμιότυπο από τον Παγκράτιο αγώνα, με έναν αθλητή να εκτελεί μια λαβή στην επίθεση με λάκτισμα του αντιπάλου. Και αυτό το βάζο, το οποίο αποτελούσε το βραβείο του νικητή, βρίσκεται στο Metropolitan Museum of Art.

Σκοπός αυτού του τρόπου μάχης είναι η ρίψη του αντιπάλου, δια μέσου της χρήσης πολλαπλών χτυπημάτων, πιασιμάτων και λαβών. Οι τεχνικές έχουν στόχο την εξόντωση του αντιπάλου με χτυπήματα στα ζωτικά όργανα, σπρώξιμο και ρίψη, πιασίματα με ολική ακινητοποίηση, ή ακόμα με σπάσιμο των κοκάλων και των αρθρώσεων. Παρατηρούμε, λοιπόν, αρκετά κοινά στοιχεία που συμμερίζεται αυτό το σκληρό μαχητικό άθλημα με τον τρόπο πάλης του κινέζικου παραδοσιακού SanShou, όπου επιτρέπονται όλες οι επιθετικές κινήσεις χωρίς κανόνες, εκτός από το δάγκωμα και την τύφλωση. Ένα παράδειγμα είναι η ακόλουθη απεικόνιση δύο παλαιστών του 6ου αιώνα π.Χ

Σε αυτό το αγγείο του 530 π.Χ., ζωγραφισμένο από τον καλλιτέχνη Επίκτητο, παρουσιάζεται μια άλλη σκηνή πάλης, όπου οι δύο μαχητές είναι γυμνοί όπως γινότανε κατά την παράδοση στους αγώνες των αρχαίων χρόνων. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως, ο παλαιστής που βρίσκεται στα δεξιά, κρατάει ανυψωμένο το δάκτυλο του σε ένδειξη υποταγής.

Την ίδια σκηνή υποταγής παρατηρούμε και στο επόμενο αμφορέα, όπου ο νικημένος δέχεται μια γερή γροθιά στο πρόσωπο.

Σε αυτό τον αμφορέα, φαίνονται δύο εύσωμοι πυγμάχοι την στιγμή της σύγκρουσης: αυτός που βρίσκεται αριστερά επιτίθεται με αριστερή ευθεία γροθιά (directfist), καθώς ματώνει η μύτη του, ενώ ο άλλος στα δεξιά δέχεται το χτύπημα εκτελώντας ένα αμυντικό κλείσιμο με τα χέρια και τους αγκώνες.

Εδώ βλέπουμε δύο εύσωμους πυγμάχους την στιγμή της σύγκρουσης, καθώς ένας τρίτος στα αριστερά δένει τους επιδέσμους (bandage) που προστατεύουν τα χέρια από τα χτυπήματα.

Το ίδιο κάνει ο αθλητής σε αυτήν την αναπαράσταση, κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για τον αγώνα πλήρους επαφής.

Σε αυτή την μαρμάρινη αναπαράσταση πάλης, που εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και ανήκει στην Κλασσική Εποχή, βλέπουμε το στιγμιότυπο δύο παλαιστών, όπου ο ένας από αυτούς εκτελεί μια λαβή στο χέρι του αντιπάλου.

Αυτό το καλοφτιαγμένο και λεπτομερή μωσαϊκό του 1ου αιώνα μ.Χ., το οποίο προέρχεται από την Μεγάλη Ελλάς (Νότια Ιταλία), αναπαριστάνει έναν πρωταθλητή την στιγμή που δοξάζει την νικηφόρα κατάταξη του στους αγώνες πυγμαχίας.

Αυτό το διάσημο ελληνιστικό μπρούντζινο άγαλμα του 3ου – 2ου αιώνα, αναπαριστάνει έναν πυγμάχο την στιγμή που ξεκουράζεται μετά από ένα σκληρό αγώνα. Χαρακτηριστική είναι η λεπτομέρεια των επιδέσμων και η ουλή που έχει κάτω από το αριστερό μάτι, που προκάλεσε κάποιος αντίπαλος έπειτα από δυνατό χτύπημα. Το αντικείμενο αυτό εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο της Ρώμης.

Το ακόλουθο νόμισμα δείχνει δύο παλαιστές στην στιγμή που ο ένας από αυτούς αρπάζει τον αντίπαλο και τον σηκώνει στον αέρα για να τον ρίξει. Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τον Έλληνα ήρωα Ηρακλή.

Τέλος, προτείνουμε την ποιο διάσημη ελληνική τοιχογραφία που αναπαριστάνει ένα στιγμιότυπο πυγμαχίας μεταξύ δύο νεαρών αθλητών. Ανακαλύφθηκε στο νησί της Θήρας (Σαντορίνη) και χρονολογείται περί το 1550 π.Χ., δηλαδή κατά την προϊστορική περίοδο της Μινωικής Αυτοκρατορίας.